Γράφει: Da Lua Lia
Εντάξει, τώρα μπορώ πια να ρίξω τα μούτρα μου και να το παραδεχτώ: Την περσινή χρονιά, το 2017 δηλαδή, πάχυνα τόσο που στην κυριολεξία υπήρξα ο βαρύτερος εαυτός μου! το είχα τερματίσει, δεν είχε άλλο, τα πόδια μου πονούσαν σε κάθε βήμα και αναγκαζόμουν καθημερινά να παίρνω παυσίπονα, ένιωθα σαν να φορούσα συνεχώς ένα βαρύ μάλλινο παλτό, δεν μπορούσα με ευκολία να δέσω τα κορδόνια μου και η καρδιά μου με προειδοποιούσε πως την είχα κουράσει.
Έπρεπε να κάνω κάτι για να χάσω βάρος, κι όσο το έλεγα αυτό στον εαυτό μου τόσο εκείνος αντιδρούσε και έτρωγε, τόσο κλείνονταν εντός του κι απομακρύνονταν από γνωστούς και φίλους, τόσο ένιωθα πως έχω αποτύχει.
Κάποια παραπανίσια κιλά είχαν καταφέρει να διώξουν από πάνω μου κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης. Ένιωθα πως όλα τα έκανα λάθος, κοιταζόμουν σε περαστικούς καθρέφτες κι έβλεπα μία γυναίκα άσχημη· χοντρή και άσχημη. Δεν διακρίνονταν πια τίποτα από τον πρότερο εαυτό μου.
[Να διευκρινίσω εδώ πως παρόλο που υπήρξα από παιδί υπερβολικά αδύνατη -κάποιες φορές μάλιστα ανορεκτική- έπρεπε να φτάσω 35 χρονών και να αρχίσω συνεδρίες ψυχοθεραπείας για να ανακαλύψω πως από παιδί τελικά πάλευα με τις διατροφικές διαταραχές.]
Πώς είχα γίνει έτσι;
Ήταν μία σειρά χρόνιων καταστάσεων που με οδήγησαν να γίνω ο βαρύτερος εαυτός μου. Οι μυς εξαφανίστηκαν, τα ρούχα δεν μου έκαναν κι αναγκαζόμουν να αγοράζω συνεχώς καινούργια και καθόλου θηλυκά, απλά και μόνο για να καλύπτομαι, κι εγώ δεν έλεγα να ξεμπλοκάρω το μυαλό μου από το φαγητό.
Ώσπου μια μέρα το αποφάσισα. Ένα χρόνο πριν, ακριβώς σαν σήμερα. Έμεινα λίγο παραπάνω σε έναν περαστικό καθρέφτη, κοιτάχτηκα από την κορυφή μέχρι τα νύχια και άκουσα μέσα στο μυαλό μου τη φωνή μιας άλλης να μου λέει:
“Είσαι μια αποτυχία!!!”
Κι εγώ δεν το αποδέχτηκα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, κατάφερα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και καθαρίζοντας το βλέμμα να δω πραγματικά τον εαυτό μου. Όχι, αποτυχία δεν υπήρξα ποτέ! Δεν θα καθόμουν να ακούω κουβέντες που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν προέρχονταν από τον “κακό” εαυτό μου. Κι έτσι, πήρα την απόφαση!
Υγιεινή διατροφή, για το καλό μου. Λίγη άσκηση, όπως περπάτημα, για το καλό μου. Τέλος στα παυσίπονα, στην γκρίνια και στη μιζέρια, για το καλό όλων!
Μία θετική στροφή είχε παρθεί και παρ’ όλη τη “φόρα” που είχα, δεν βγήκα από τον δρόμο μου. Ζυγίζω σήμερα πολλά κιλά μείον από το νούμερο που έδειχνε πέρσι η ζυγαριά μου και αυτό το οφείλω μόνο σε μένα. Σε μένα που, αν και πάχυνα κατάφερα να μην νιώθω πια πως είμαι μία αποτυχία.
